Toen ik lang geleden de vaste bloemist was van het Notariskantoor

van Els Hazenberg op het chique Westeinde in Amsterdam

Al jaren achtereen neem ik mijzelf voor om haar tuinen in Dedemsvaart

te bezoeken,iets wat dit jaar toch maar eens moet gebeuren.

in 1999 ontvallen maar de erfenis en invloed die zij achterliet op de

Nederlandse Tuin-Architectuur is werkelijk enorm.

Toen Mien Ruys 23 jaar was, wist ze wat ze wilde worden: tuinarchitecte. De belangstelling voor planten had ze meegekregen van haar vader, Bonne Ruys, die in Dedemsvaart de kwekerij van vaste planten Moerheim dreef. Maar het kweken van planten had niet de directe belangstelling van zijn dochter, wel het ontwerpen van tuinen. Een opleiding voor dat vak was er in Nederland nog niet, dus trok ze naar het Engelse Turnbridge Wells en later, in 1929, naar Berlijn.

Na haar studies werd ze, in de jaren dertig, hoofd van de afdeling tuinarchitectuur op Moerheim. Haar uitgangspunt was, dat de groenvoorziening origineel moest zijn voor jong en oud. Ze lette ook op de bestrating. De schaarste aan klinkers bracht haar na de oorlog tot de Grion-tegel, een mix van grind en beton.

Ook paste ze de aanleg van diagonale paden toe, wat haar de bijnaam ‘Schuine Mien’ opleverde.

Vanaf 1960 gebruikte ze in haar ontwerpen ook spoorbielzen. Het bezorgde haar een nieuwe bijnaam: ‘Bielzen Mien’.

Toen ze in 1992 werd gevraagd voor de Floriade weigerde ze verontwaardigd mee te werken aan deze ‘commerciële kermis voor plantjesgekken’. Voor haar was ‘een tuin net zo intiem als een slaapkamer.’